دوربینی از سال ۱۹۷۰ در دریاچه نِس پیدا شد
آیا بالاخره نشانه‌ای از هیولای افسانه‌ای وجود دارد؟
افسانه‌ی هیولای دریاچه نِس (Loch Ness Monster) یکی از پایدارترین داستان‌های معمایی جهان است. اما این بار، کشفی واقعی از دل آب‌های تاریک اسکاتلند سر برآورده که بار دیگر توجه جهانیان را به خود جلب کرده است.
در سال ۱۹۷۰، زیست‌شناس دانشگاه شیکاگو روی مَکال (Roy Mackal) از «دفتر تحقیقات دریاچه نِس» شش دوربین زیرآبی را برای ثبت تصویر از «نِسی» در اعماق دریاچه نصب کرد. یکی از این دوربین‌ها پس از بیش از نیم قرن، توسط یک ربات خودران از نوع Autosub (شناخته‌شده با لقب Boaty McBoatface) در عمق حدود ۱۸۰ متری پیدا شد.
دوربینی سالم با فیلمی زنده پس از ۵۵ سال
شگفت‌انگیزتر از خود کشف، سالم ماندن دوربین و فیلم داخل آن بود. دکتر آدریان شاین (Adrian Shine)، بنیان‌گذار «پروژه دریاچه نِس»، تأیید کرد که محفظه‌ی ضدآب دوربین به‌طرز باورنکردنی خشک مانده بود. پس از ظهور فیلم، عکس‌هایی از اعماق تیره و مه‌آلود دریاچه به‌دست آمد — هرچند هیچ نشانی از هیولای افسانه‌ای دیده نمی‌شود.
این دوربین اکنون همراه با عکس‌هایش در مرکز دریاچه نِس در شهر درومنادروچیت (Drumnadrochit) به نمایش گذاشته شده است.
آیا نسی فقط یک افسانه است؟
دریاچه نِس با عمق بیش از ۲۳۰ متر، هنوز بخش‌هایی ناشناخته دارد. طی دهه‌ها، دانشمندان فرضیه‌های متعددی را برای توضیح منشأ این افسانه آزمایش کرده‌اند. در سال ۲۰۱۹، پژوهشگران نیوزیلندی با استخراج DNA از آب دریاچه، هیچ نشانه‌ای از خزنده‌های باستانی یا کوسه‌های گرینلند نیافتند. اما در عوض، مقادیر زیادی DNA مارماهی اروپایی شناسایی شد. برخی احتمال داده‌اند که نسی در واقع مارماهی غول‌پیکری بوده که در شرایط خاص دریاچه رشد کرده است.
فناوری در خدمت افسانه‌ها
ربات‌هایی که امروزه در دریاچه نِس آزمایش می‌شوند، صرفاً برای جست‌وجوی نسی نیستند. مرکز ملی اقیانوس‌شناسی بریتانیا (NOC) از این محیط برای آزمایش زیردریایی‌های خودران و سامانه‌های نقشه‌برداری اعماق اقیانوس استفاده می‌کند. این فناوری‌ها به کشف اسرار ناشناخته‌ی دریاها کمک خواهند کرد؛ جایی که تنها ۲۶ درصد از کف اقیانوس‌ها تاکنون نقشه‌برداری شده است.
